Nowości w serii Wschodni Express 2021!
Celem serii wydawniczej „Wschodni Express” jest prezentacja czytelnikom polskim najnowszych tekstów literatur wschodnich sąsiadów Polski, poruszających najbardziej aktualne dla tych społeczeństw problemy, niepozbawionych krytycznego dystansu i humoru w patrzeniu na Europę, siebie w Europie oraz Europę w sobie.
Książki już do kupienia w naszym naszym sklepie.
Twoje spojrzenie, Cio-Cio-San | Andrij Lubka | tłum. Bohdan Zadura
Pewnego grudniowego wieczora pijany sędzia śmiertelnie potrąca czarnym BMW żonę głównego bohatera na użhorodzkiej ulicy. Po uniewinnieniu sprawcy wypadku Mark Zadorożny postanawia sam wymierzyć sprawiedliwość i wziąć sprawy w swoje ręce. Nowa powieść Andrija Lubki rozpoczyna się jak thriller społeczny obnażający korupcję współczesnego państwa ukraińskiego. Jednak rozwój fabuły na różnych płaszczyznach czasowych zaskakująco zmienia pierwotną perspektywę.
Moją Ralukę zabił sędzia, ale zabiło ją także to państwo, w którym coś takiego jest możliwe. W którym wszystko jest możliwe. W którym ci, którzy głoszą prawo, sieją bezprawie. Niech mnie słyszą i widzą. Za tę transmisję zapłaciłem samym sobą.
Andrij Lubka (ur. 1987 w Rydze) – jeden z najciekawszych ukraińskich literatów młodego pokolenia; poeta, pisarz, eseista, tłumacz i felietonista. Zdobywca licznych nagród literackich, m.in. „Debiut” (2007) oraz „Kijowskie Laury” (2011). Dwukrotny stypendysta (2010, 2012) programu Gaude Polonia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Uczestnik festiwali literackich na całym świecie – od Rio de Janeiro do Stambułu. Tłumaczony na języki: polski, niemiecki, angielski, portugalski, rosyjski, chiński, czeski, serbski, macedoński, litewski, słowacki i turecki. Nakładem wydawnictwa Warsztatów Kultury ukazały się powieść Karbid oraz zbiór opowiadań Pokój do smutku w przekładzie Bohdana Zadury.
Nikt tak nie tańczył, jak mój dziadek | Kateryna Babkina | tłum. Bohdan Zadura
Seria opowiadań ułożonych w jedną historię pięciu rodzin, których dzieci spotykają się w szkole 1 września w pierwszym roku niepodległości Ukrainy i pozostają przyjaciółmi na całe życie.
Wtedy wysoka dziewczynka mrugnęła rezolutnie i puściła rękę swojego sąsiada z ławki, który zdążył zapomnieć nawet o swoich wątpliwościach, na tyle wszystko to było dla niego nowe i niepojęte, i przesunęła cienkimi palcami po kołnierzyku Liliczki. Z kołnierzyka odpięła plastikową myszkę, błyszczącą, szarą broszkę z elementami różu, i podała ją na dłoni zapłakanemu chłopczykowi. – To dla ciebie – powiedziała. – Prezent. Przestań płakać, proszę. Przestań natychmiast. I on, zdaje się, przestał. Może nie od razu, ale na pewno przestał.
Kateryna Babkina (ur. 1985 w Iwano- Frankiwsku) – ukraińska pisarka, dziennikarka, scenarzystka i menedżerka kultury. Autorka kilku tomików poezji (debiut Ognie św. Elma, 2002), powieści Sonia (2013), zbiorów opowiadań, książek dla dzieci, a także scenariuszy filmowych oraz sztuki Hamlet Babylon, wystawianej w Kijowie, Genewie i Wiedniu. Jej twórczość tłumaczona jest na angielski, czeski, francuski, hiszpański, niemiecki, szwedzki, rumuński, rosyjski i hebrajski. Nakładem wydawnictwa Warsztatów Kultury ukazały się zbiór opowiadań Szczęśliwi nadzy ludzie oraz powieść Sonia, obie obie książki w tłumaczeniu Bohdana Zadury.
Ten sam kurz drogi | Wasyl Słapczuk | tłum. Wojciech Pestka
Powieść Wasyla Słapczuka to spojrzenie w głąb ludzkiej egzystencji oraz próba uporządkowania świata, ponownego określenia czym dzisiaj jest dobro i zło, wytyczenia granic, po przekroczeniu których jednostka traci swoje człowieczeństwo i staje się agresywnym, niebezpiecznym zwierzęciem. Główny bohater, pisarz i weteran wojny w Afganistanie, w wyniku kryzysu wieku średniego decyduje się na wyjazd do sanatorium. Zawarte tam nowe znajomości i przebyte doświadczenia zmuszają go do refleksji nad sobą.
Wasyl Słapczuk (ur. 1961 w Nowym Zboryszowie na Wołyniu) – poeta, prozaik, krytyk literacki, literaturoznawca, tłumacz. Służbę wojskową odbywał w Afganistanie, gdzie został ciężko ranny. Autor kilkunastu tomików poetyckich, kilku tomów powieści i opowiadań, z których w Polsce ukazały się drukiem Kobieta ze śniegu (2012) oraz Księga zapomnienia 2014), nominowana do półfinału Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Autor zbiorów artykułów krytycznoliterackich, esejów i książek dla dzieci. Tłumacz polskiej poezji . Laureat ponad dwudziestu nagród literackich, w tym Nagrody Państwowej im. Tarasa Szewczenki i Nagrody Literackiej im. Józefa Łobodowskiego. Uhonorowany odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Wilk Jedno Oko | Juris Kronbergs | tłum. Olga Wiewióra
Wilk Jedno Oko nie przegrywa swojego wyścigu ze śmiercią. Jeszcze nie. Ale jego sytuacja przedstawia się w dosyć ponurym świetle, by nie rzec – ciemnym świetle. Motyw światła przegrywającego z ciemnością również się powtarza. Jedno oko to pojedyncze widzenie, indywidualna perspektywa, która może być ważna lub nieważna, trafna lub zniekształcona, boska lub zwierzęco prymitywna – ale jest moja.
Krzysztof Zajas (z Posłowia)
Juris Kronbergs (1946–2020) – łotewski poeta i tłumacz, który mieszkał w Sztokholmie. Studiował języki skandynawskie i bałtyckie oraz historię literatury na Uniwersytecie w Sztokholmie. Debiutował w połowie 1960 r. Tworzył na pograniczu dwóch kultur – szwedzkiej i łotewskiej. Wśród jego przekładów poezji XX i XXI wieku znajdują się wybrane wiersze laureata Nagrody Nobla Thomasa Tranströmera oraz powieść Ulfa Erikssona Creatures of Glass / Varelser av glas (Janis Roze 2010). Twórczość Kronbergsa stała się jednym z najlepszych przykładów buntu w literaturze łotewskiej lat 60. Pełnił funkcję prezesa łotewskiego PEN Clubu, pracował jako tłumacz dla szwedzkiego parlamentu oraz pełnił funkcję attaché kulturalnego w łotewskiej ambasadzie w Sztokholmie.
Tu mieszkał Jonasz | Marius Burokas | tłum. Agnieszka Rembiałkowska
Zbiór Tu mieszkał Jonasz zawiera wiersze z dotąd wydanych tomów Mariusa Burokasa oraz wiersze nowe, publikowane tylko w prasie literackiej. Odzwierciedla ewolucję stylów poety i prezentuje ważne dla niego tematy. Poezja Mariusa Burokasa to „rentgen do prześwietlania bytu” – rejestruje „stany skupienia” podmiotu i świata, obnaża pęknięcia, luki, blizny. Wiersze są „gojącymi się ranami”, wędrówką od niebycia do „czystego bycia”, „czyszczeniem źrenic”. Poeta czerpie z rodzimego folkloru, wielokulturowego dziedzictwa Litwy i z tradycji zachodniej, zwłaszcza anglojęzycznej.
Wiersze Mariusa Burokasa to oryginalna mieszanka powagi i dziwności. Ich polski przekład szeleści, stuka i aliteruje, słowo jest tu traktowane jak obiekt materialny. Wtedy dzieją się rzeczy zaskakujące: chmarę komarów nakręca się biczem, alkoholik zmartwychwstaje jako kaktus, a morze, wyobrażane sobie z Wilna, przypomina Szare Nabrzeża. Z daleka wiersze te sprawiają wrażenie statecznych i zrównoważonych, z bliska – okazuje się, że nie jest to równowaga wielkiego planu, lecz raczej absurdalnego spiętrzenia przedmiotów, które jakimś cudem nie spadają nam na głowę. I to jest dobre, bo wielkie plany są nudne.
Paweł Kozioł
Marius Burokas (ur. 1977) – litewski poeta, tłumacz, krytyk literacki, redaktor litewskiego magazynu literackiego Vilnius Review i współtwórca bałtyckiego rocznika No More Amber, uczestnik i współorganizator litewskich i międzynarodowych festiwali poezji. Autor czterech zbiorów poetyckich: Ideogramos (Ideogramy, 1999), Būsenos (Stany skupienia, 2005), Išmokau nebūti (Nauczyłem się nie być, 2011), Švaraus buvimo (Czystego bycia, 2018). Przekłada głównie z angielskiego (często literaturę amerykańską i australijską), także z rosyjskiego, ukraińskiego, białoruskiego i polskiego. Jego poezja była tłumaczona m.in. na polski, rosyjski, słoweński; w 2018 r. ukazały się zbiory jego wierszy po angielsku Now I Understand (Parthian Books) i po ukraińsku Najmenszi reczi (Krok).
Uładzimier Arłoŭ | Porucznik Piatrowicz i chorąży Duch | tłum. Bohdan Zadura
Bohdan Zadura
Uładzimier Arłoŭ ( ur. 1952 w Połocku ) – jeden z najbardziej Арлоў Uładzimier Arłoŭ popularnych białoruskich poetów. Reżyser, historyk i prozaik. Po studiach historycznych na uniwersytecie w Mińsku pracował jako nauczyciel i dziennikarz w Nowopołocku. Od 1988 r. współpracował z wydawnictwem Mastackaja litaratura, wtedy też wstąpił do Białoruskiego Frontu Ludowego. W 1996 r. zwolniony z pracy w wydawnictwie za „wydawanie wątpliwej jakości literatury historycznej i innej”. W 2007 r. władza usunęła jego utwory ze szkolnych lektur. Aktywnie działał w białoruskim pen Clubie i w niezależnym Związku Pisarzy Białoruskich. W 2010 r. za tom wierszy Prom przez Kanał la Manche w przekładzie Adama Pomorskiego został uhonorowany Nagrodą Literacką Europejski Poeta Wolności, zaś w 2018 r. Nagrodą im. Jerzego Giedroycia za książkę Tańce nad miastem.
Szatański Pomiot | Zoltán Mihály Nagy | tłum. Daniel Warmuz
Poetycka opowieść o losach młodej Węgierki z Zakarpacia, na której życiu cieniem położyły się burzliwe dzieje regionu, naznaczone wkroczeniem Rosjan w końcu II wojny światowej oraz deportacjami węgierskiej ludności do Związku Radzieckiego – tzw. „maleńkij robot”. Zhańbiona przez sowieckich żołnierzy i wzgardzona przez wiejską społeczność Eszter postanawia – wbrew obawom i lękowi – urodzić nieślubne dziecko i zawalczyć o miłość swojego życia.
Zoltán Mihály Nagy (ur. 1949 r. w Mużijewie/Nagymuzsaly) – poeta, prozaik, redaktor, jeden z ważniejszych reprezentantów literatury węgierskiej tworzonej na Zakarpaciu w Ukrainie. Laureat m.in. Nagrody im. Attili Józsefa (2005) i Sándora Máraiego (2021). Debiutował tomem wierszy Dolgok igézetében (1983, Pod urokiem rzeczy). Uznanie na Węgrzech przyniosła mu powieść poetycka Szatański pomiot (1991). Jej kontynuację stanowią tytuły: Tölgyek alkonya (1996, Zmierzch dębów) i A teremtés legnehezebb napja (2004, Najtrudniejszy dzień stworzenia). Mieszka w Popovie/Csonkapapi na pograniczu ukraińsko-węgierskim.
